شهيد حسين باقري

خاطره ای از شهید

سَر زمین مشغول جمع­آوری عُلوفه بودم که یکی از اهالی روستا آمد نزدیک من و گفت که آقای باقری از داخل شهر چند نفری به دنبال شما آمدند و کاری دارند. وقتی نزد آقایی که از شهر آمده بودم رفتم و پرسیدم چه شده و با من چه کاری دارید گفتند که با ما باید به زنجان بیایید و پسرتان را تحویل بگیرید گفتم: حسین! مگر کجاست چی شده؟ آنها گفتند: چیز مهمی نیست فقط چند برگ  اعلامیه از او گرفته­اند و شما را هم می­خواهند که ایشان را آزاد کنند و تعهد بگیرند. وقتی با آنها به شهر قم رفتم و به دیدن پسرم، در کمال ناباوری با جسد نیمه­جان او روبرو شدم. آن ساواکی­های از خدا بی­خبر به قدری حسین را شکنجه کرده بودند که جای سالم بر بدنش نمانده بود، آنها به طرز وحشیانه ­ای با آب جوش سماور تمامی بدن او را سوزانده بودند حتی جای ته سیگارهای سوخته هم روی بدنش مانده بود. خواستم او را به روستا بازگردانم که حسین راضی نشد و گفت: که مادرم طاقت دیدن مرا ندارد و در ثانی اگر مرا با این وضع جا­به­جا کنید نمی­توانم دوام بیاورم. پس بهتر است که در شهر معالجه شوم.

چند روزی را برای معالجه در شهر ماندم و پس از مدت کوتاهی او را به روستا آوردم بعد از گذشت چند ماهی بهبودی نسبی برای او حاصل شده بود امّا باز حسین دست­بردار نبود و دوباره فعالیتهای سیاسی­اش را از سَر گرفت و همیشه می­گفت که من خودم را نذر امام حسین (ع) کرده­ام و باید قربانی او شوم. و بالاخره هم در یکی از مساجد سنندج وقتی که مشغول وضو گرفتن بود منافقین کوردل ایشان را به شهادت رساندند. شهادت گوارای وجودش.