تا آخرین نفس میجنگم!

بسمه تعالی

ـ نماز اول وقت

همیشه محرم­ها نذر داشتم که داخل منزلمان روضه خوانی باشد، یک روز به خانم گفتم اگر میشود ختم انعام نیز اضافه کنید. بدجوری به دلم افتاده که خوانده شود. یک هفته از روضه گذشت خواب دیدم حسینعلی آمده به خوابم، نشست و از همسایه­ها برایم گفت، انقدر خوشحال بود، هیج وقت به این خوشحالی ندیده بودمش. از یکی از بچه­های همسایه که مریض بود، سئوال کرد. گفت مادر حالش بهتر است یا نه؟ ان شاءالله که بهتر بشود. من متوجه شدم که خواب آن شب من همه­اش برمی­گشت به سوره انعام و ختمی که از آن سوره در روضه­هایم داشتم. خیلی سفارش می­کردند به نماز. مخصوصا نماز اول وقت. هنوز اذان نگفته به نماز می­ایستاد و نماز می­خواند به قرآن بسیار بسیار اهمیت می­داد. خیلی مهربان و خوش اخلاق بود. افتخار می­کنم که شهید شده است. (راوی: مادر شهید)

ـ تا آخرین نفس می جنگم!

برادرم اصغر بچه آخر خانواده بود ولی معرفت و انسانیتی که در او بود واقعا بی­نظیر بود. تنها علاقه­ای هم که داشت به ورزش بود، مخصوصا فوتبال را دوست داشت. غالبا هم با پای چپ بازی می­کرد. دوران مدرسه او با اواخر حکومت شاه و شروع درگیری­های انقلاب همراه بود. گاهی در مدارس بمب­گذاری می­کردند. مادرم که نگران اصغر بود، به برادرم گفت که نمی­خواهد دیگر درس بخوانی. هر وقت اوضاع خوب شد برو مدرسه. برادرم تا کلاس سوم ابتدایی بیشتر درس نخواند بعد هم که تمام فکر و ذکرش کارهای انقلابی و جنگ و جبهه شد. قبل از اینکه به جبهه برود پیش من در ساختمان سازی و بنایی کار می­کرد. خیلی کم حرف و ساکت بود. من خودم 4 تا فرزند دارم ولی این قدر که اصغر حرفهایم را گوش می­کرد و احترام مرا نگه می­داشت بچه­های خودم خوب نبودند. اوایل جنگ که شهرها بمباران می­شد، یک بار اصغر به من گفت که من را ترک موتورت بگذار و بیا با هم به خیابانهایی که بمب انداختند برویم. اصغر خیلی ناراحت بود و به من گفت صدام اگر مرد است بیاید در جبهه ما یا می­کشیم یا کشته می­شویم. چرا به شهرها حمله می­کند. بعد هم سر راهمان به گلزار شهدا رفتیم. آنجا حرف مهمی به من زد و گفت: من تا آخرین نفس می­جنگم! پدرم تعریف می­کند که وقتی قصد داشت به جبهه برود من به اصغر گفتم دو برادرت برای خدمت رفته­اند، من خیلی تنها هستم شما هم که بروید یکدفعه دور و برم خالی می­شود. شما بمانید. بعد که آنها آمدند شما برو. اصغر هم حرف پدرم را گوش می­کند و صبر می­کند تا برادرهایم بیایند و بعد به جبهه می­رود. (راوی: برادر شهید)

ـ اندازه شفاعت از شما از پایم خون رفته است

یک روز در طول خدمت طی عملیاتی تا دل عراق می­روند و درگیری شدید می­شود. بعد همه خیال می­کنند که شهید شده است، ساک وسایلش را به پادگانش در اهواز می­فرستند اما بعد از مدتی دوستانش متوجه می­شوند که در بیمارستان اهواز است و تیر به پایش خورده است. دوستانش به اصغر می­گویند ما فکر کردیم شهید شده­ای! اصغر هم بعد از بهبودی برای مرخصی به قم می­آید. وقتی به خانه می­آید مادرم می­بیند اصغر پایش را دراز می­کند. به اصغر می­گوید تو چرا پایت را دراز می­کنی؟ اصغر جواب می­دهد: اگر شما گریه و زاری نمی­کنید توضیح می­دهم. بعد برای مادرم تعریف می­کند که پایش تیر خورده است. مادر هم شروع به گریه و زاری می­کند. اصغر می­گوید: ناراحت نباشید به اندازه شفاعت از شما از پایم خون رفته است.

ـ خواب شهادت

حوالی شبهای شهادت اصغر بود که خواب دیدم در یک دشت سرسبز اصغر روی زمین افتاده است. در حالیکه همه دشت را نورانی و درخشان کرده است. چون ما خیلی به هم علاقه داشتیم، نزدیک اصغر رفتم و صورت تمیز و نورانیش را بوسیدم. وقتی از خواب بیدار شدم نزدیک ساعت 2 نیمه شب بود دیدم نمی­توانم کمرم را راست کنم و از جا بلند شوم. حال عجیبی داشتم. صبح بچه­ها گفتند چه شده؟ شما حالاتان خوب نیست. برای چه ناراحت هستید؟ گفتم: دیگر نمی­توانم کمرم را راست کنم. اهل خانه فهمیدند که برادرم شهید شده است. به عادت همیشه جلوی راهم سری به خانه بابا زدم شاید خبری بگیرم، دیدم آنها خبری ندارند. سه روز بعد دامادمان که پسر عمه­مان هم هست به مغازه­ام آمد، من متوجه شدم خیلی ناراحت است. به من گفت: اصغر ترکش خورده، و در بیمارستان است. من خندیدم و گفتم اصغر بیمارستان نیست. بلکه در سردخانه است، من خودم سه شب قبل در خواب دیدم. برادرم شهید شده است. بعد هم که برای تحویل جنازه رفتیم، سه تیر به سینه­اش خورده بود. بطوری که کمرش را شکافته بود. اما چون به رو خوابیده بود نگذاشتند ما کمرش را ببینیم. وسط پلاکش تیر خورده بود. اصغر واقعا مردانه­وار جنگیده بود. همان طور که خودش به من گفته بود تا آخرین نفس می­جنگم. (راوی: برادر شهید )

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایبثارگران استان قم