از خاکیم و به خاک برمی گردیم

بسمه تعالی

دوباره زرین روزگار را به جولان درمی­آورم و می­نویسم، آخر شهید از تو گفتن لیاقت می­خواهد، خدایا کمک کن که بتوانم حقش را ادا کنم و بنویسم، خواهرش از او می­گفت: من و مادرم در اتاق نشسته بودیم اومد و به ما گفت: من می­خواهم بروم جبهه، من گفتم: برو داداش آدم به خاطر خدا شهید شود ارزش داره، رفت و برنگشت، کاش این حرف را نزده بودم ولی با این حال خدا را شکر می­کنم که برادرم در راه خدا شهید شد، وقتی می­خواست راهی جبهه شود در مسجد محلمون را می­بوسید و دور مسجد می­چرخید انگار می­دونست می­خواهد شهید شود.

ـ خاطره­ای دیگر از برادرم که از بچگی عاشق خاک و خاک­سازی بود. همش دعوایش می­کردم و توی ماه رمضان هم همش رسالۀ امام را می­خواند و می­گفت باید راه خدا و امام و بهشتی را برویم، همش سرش توی کتاب و دعا بود و اصلاَ نماز قضا نداشت و نماز شبش ترک نمی­شد، سجاده­اش بوی یاس می­داد، توی جبهه هنگامی که در حال جنگ با دشمن بود، ترکش توی سینه­اش خورده بود، سر تا پا ایستاده بود، استقامت داشت و وقتی به شهادت رسید، اشهدش را گفت و سر بر خاک نهاد و در آغوشش خوابید.