غلامرضا، در شهریور سال 1349 در روستای «شادباغی» از توابع استان همدان دیده به جهان گشود. در همان کودکی مادرش را از دست داد. شش ساله بود که به همراه خانواده‏اش به تهران، محله‏ی شادشهر مهاجرت کردند.

غلامرضا دوران ابتدایی را در تهران پشت سر گذاشت و با ورود به مقطع راهنمایی در کنار تحصیل، در یک مکانیکی مشغول به کار شد تا کمک خرج پدرش باشد. ایشان با پشت‏کار و همت بالا توانست استاد حرفه‏ای مکانیکی شود. او دل‎سوز، مهربان و بسیار آرام بود. نمازش را اول وقت می‏خواند و مقید به احکام شرعی بود.

هفده ساله بود که با هجرت خانواده‏اش به شهر قم در جوار کریمه‏ی اهل بیت(سلام الله علیها) سکنی گزیدند. برای انجام وظیفه‎ي سربازی در بسیج سپاه قم مشغول به خدمت شد. وی پس از طی دو ماه آموزشی داوطلب شد تا به خط مقدم جبهه اعزام شود.

چند ماه بیش‏تر از انتقالش به خط نگذشته بود که در منطقه‏ی تپه‏ی «ریشن» ـ محور حلبچه ـ در سال 1367 شهادتی را که به استقبالش رفته بود در آغوش کشید.

غلامرضا در هنگام مجروحیت، با دستی که به خون خویش آغشته بوده است، اقدام به نوشتن وصیت‏نامه نمود و با خون خود اثری بر روی کاغذ برای همیشه بر جای گذاشت و به فیض شهادت نايل آمد.

بدرقه

نامادری­اش می‏گوید: «هنگامی که غلامرضا عازم منطقه‏ی عملیاتی غرب کشور، سقز و بانه بود، به همراه برادران کوچکش به بدرقه‏ی ایشان رفتیم. او برادرش سعید را در آغوش گرفت و گفت: «بعد از شهادتم عکسم را در آغوش بگیر و با سربلندی به همه بگو! این برادر شهید من است.»

سپس برادرش مجید را در بغل گرفت و گفت: «مجید جان! بعد از من تفنگ مرا زمین مگذار.» و از من خواست تا بر سر مزارش زیارت عاشورا بخوانم و برای علی‏اکبر امام حسین(عليه السلام) گریه کنم.»

منبع:اسناد ومدارک موجود در ارشیو فرهنگی بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم.