خون شهید عزیز است

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید محمدرضا اخوان در سال 1338 در حالی که اولین روز فصل بهار بود در خانواده ­ای متدین از قم شهر اهل بیت (ع) دیده به جهان گشود؛ محمدرضا نام انتخاب شده برای او بود. و چه زیبا بود آغاز زندگی محمدرضا که با شکفته شدن غنچه ­های طبیعت غنچه لبخند بر لبان پدر و مادر او ظاهر گشت و شادمانی و سرور خانواده را در برگرفت.

 ایام عمر خود را یکی بعد از دیگری که سپری می­ کرد تا به زمان حضور در محیط علم و دانش می­ رسد. دوران دبستان را در دبستان اسلامی و محمدیه می­ گذراند، ولی تا سال پنجم ابتدایی بیشتر نخواند و بعد از آن به کمک پدر خود که مغازه پارچه فروشی داشت مشغول شد تا این که به جبهه های حق علیه باطل شتافت.

 وصف خصوصیات اخلاقی شهید از زبان خواهرش

اخلاق خوبی داشت و هر زمان که در درس خواندن یاری می­ خواستم کمک می­ کرد. محمد از زمان دوران کودکی اش اهل مسجد بود و مجالس روضه و هیئت­ های عزاداری می رفت و از زمان آغاز تکلیفش خود را همگام با اوامر الهی ساخته بود و به دستورات خالق خویش عمل می­ کرد و جامه زیبای عمل را بر تن احکام می­ پوشاند.

محمد از ایمان بالایی برخوردار بود و دوست داشت که به تمامی خواسته­ های خدای خویش عمل نماید و در کنار دیگر عبادات به روزه هم بپردازد ولی بخاطر کسالتی که داشت از روزه گرفتن محروم بود.

وی علاقه زیادی به مطالعه کتب مذهبی داشت و آمد و شد زیادی در کتابخانه داشت و در آن جا به فطرت علم جویش جواب مقتضی را می­ داد.

سخنی از غلامحسین اخوان پدر شهید اخوان، در وصف اخلاقیات پسرش: 

«خیلی خوب بود، ما که از او راضی بودیم، خیلی مظلوم و افتاده بود و از او هیچ شکایتی نداشتیم.»

حضور محمد در مجالس وعظ و عزاداری بسیار آگاهانه بود. در آن زمان همه روزه مردم به خیابان­ ها ریخته و نفرت خود را از حاکمان جامعه اعلام می­ داشتند و آنان که تاب شنیدن فریادهای مردم مبارز را نداشتند سعی در خاموش کردن آن صداهای حق طلبانه می­ کردند و اسلحه را وسیله ­ای برای به هدف رسیدن خود می دانستند و هر شعاری که از حلقوم مبارزی خارج می­شد بعد از لحظه­ ای خاموش و خون او بر روی سنگ فرش خیابان جاری می ­گشت ولی مگر می­ شد ندای حق خاموش گردد؟ هرگز!

خداوند خواسته بود که حق بر باطل چیره گردد و محمد نیز از آن خیل سربداران جدا نبود، که از خود آنان بود. در تظاهرات شرکت می­ جست و اعلامیه­ های آن رهبر حکیم را در بین مردم پخش می­ کرد و از این طریق قسمتی از دین خود را ادا می ­نمود.

پدر شهید غلامحسین اخوان از دوران حضور او در صحن­ه های انقلاب یاد می ­کند:

با این که حکومت نظامی بود اغلب شب ها تا صبح بیرون از خانه بود و فعالیت می­کرد و اعلامیه­ های حضرت امام را به همه جا می ­رساند و اصلا ترس در وجودش نبود؛ با این که بارها و بارها در خیابان چهارمردان دژخمیان به او حمله کرده بودند و او را مورد ضربات باطوم قرار داده بودند و حتی کمرش کبود از ضربات خصم دون بود، ولی یک لحظه در صحت انتخابش شک به  او راه نمی ­یافت و استوار در راهی که برگزیده بود قدم برمی داشت و حتی روزی او را دستگیر می­ کنند ولی مردم او را از دست آنان می­ رهانند.

 او اغلب با دوستانش که از جوان­ های انقلابی قم بودند، در صحنه حاضر می­ شد و همیشه هنگام رفتن به صحنه مبارزه به مادرش این را می­ گفت که «من از تیر نمی­ترسم» و چه نیکو عمل او گفته­ هایش را تأیید کرد و در یکی از روزهای مبارزه بوسیله گلوله­ ها از طرف مزدوران رژیم بسوی او شلیک می­ شود، مجروح می­ گردد و بعد از این که پنج روز در بیمارستان آیت الله گلپایگانی (ره) بستری شده بود در تاریخ پانزدهم آذرماه سال 1357 به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

پدرش از فرزند دان آموز خود که با سن کم به جبه ها اعزام شده بود از دورانی که محمد مجروح شده بود این گونه یاد می کند: «زمانی که تیر خورد، خودم را بر بالینش رساندم، گفتم محمد چه چیزی حس می ­کنی؟ در جواب گفت: به آرزویم رسیدم و آنچه می­ خواستم نصیبم شد و با خون خودش نوشته بود که خون شهید عزیز است.»