همیشه خنده روی لبان شهید اسکندری بود

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید «احمد اسکندری» سال 1346 دیده به جهان گشود. با شروع شدن جنگ تحمیلی و فرمان امام خمینی در حال گذراندن دوران دانش آموزی خود بود که راهی جبهه‌­های حق علیه باطل شد و سرانجام سوم شهریورماه 1362 به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

در ادامه زندگی‌نامه این شهید والامقام را از زبان مادرش می‌خوانید.

شهید احمد، از همان کودکی صبر و شکیبایی را پیشه خود کرده بود و الگوی مثبتی برای همه فامیل به خصوص خانواده و خواهر و برادرانش بود. خیلی شوخ طبع بود. هیچ‌گاه نمی‌­خواست کسی غمگین باشد و خلاصه یک طوری از دلش در می­‌‌آورد.

او همیشه خنده روی لبانش بود و در کارهای منزل به من کمک می­‌کرد و می‌­گفت: مادر همه کارهایت را بگذار وقتی من مرخصی آمدم، خودم همه را انجام می‌­دهم.

خیلی عاشق شهادت بود و می‌­گفت: مادر دعا کن که من شهید بشوم، چون از اسارت و جانبازی خوشم نمی‌آید و زودتر می‌­خواهم به آرزویم برسم.

آن روزی هم که خبر شهادتش را آوردند از طرف سپاه آقایی آمد و گفت: احمد اسکندری مجروح شده و در بیمارستان بستری است و من گفتم: چرا راستش را به من نمی­‌گویید؟ من که می­‌دانم احمد شهید شده و خودش هم خبر شهادتش را به من داد و من از شهادت ایشان اصلا ناراحت نیستم چون خودش این طور خواسته و من هم راضی هستم به رضای خدا.