پشتیبان جبهه و نگهبان وطن

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید محمد اسماعیلی در بامداد روز بیستم فروردین ماه سال 1347 در روستای اصیل‌آباد از توابع شهرستان شهریار (وحیدیه کنونی) در خانواده‌ای متدین و زحمت‌کش دیده به جهان گشود. پدرش، شوذب، نامی بود که محمد را در دامان پر مهر خانواده و در میان طبیعت پاک روستا پرورش داد.

دوران کودکی و تحصیلات ابتدایی و راهنمایی را در زادگاهش سپری کرد. او نوجوانی بود که صدای مهیب جنگ تحمیلی، آرامش میهن اسلامی را برهم زد. محمد که عشق به وطن و دفاع از ارزش‌های اسلامی در جانش ریشه دوانده بود، درس و مدرسه را رها نکرد، اما قلبش با جبهه و رزمندگان می‌تپید. برای ادامه تحصیل در مقطع دبیرستان به شهر شهریار رفت و در رشته علوم تجربی مشغول به تحصیل شد. هرچند که عشق به خدمت و احساس مسئولیت در قبال میهن، موجب شد پیش از اخذ مدرک دیپلم، تحصیل را ناتمام بگذارد تا به ندای وطنش پاسخ گوید.

فعالیت‌های پیش از خدمت

محمد تنها به انتظار فراخوان سربازی ننشست. او از همان نوجوانی، سرباز گمنام انقلاب و دفاع مقدس بود. شب‌ها دوشادوش برادران بسیجی در پایگاه مقاومت و مسجد صاحب‌الزمان (عج) محله به نگهبانی می‌پرداخت و روزها با همکاری تمامی اعضای خانواده، در امر پشتیبانی جبهه فعال بود. به مدت پنج سال به صورت مستمر در جمع‌آوری کمک‌های مردمی غیرنقدی (جهت ارسال به خطوط مقدم نبرد) تلاش کرد و با وجود سن کم، سهمی بزرگ در پشتیبانی از رزمندگان اسلام ایفا نمود.

اعزام به جبهه و شهادت

سرانجام در سال 1367، فراخوان خدمت سربازی او فرا رسید. محمد با عشق و اشتیاقی وافر، لباس مقدس سربازی نیروی انتظامی جمهوری اسلامی ایران (ناجا) را به تن کرد و پس از طی دوره آموزشی، به عنوان سرباز وظیفه در قسمت دژبانی مشغول به خدمت شد.

تاریخ سوم مردادماه سال 1367، در میانه یکی از حساس‌ترین و تعیین‌کننده‌ترین عملیات‌های دفاع مقدس، یعنی عملیات بزرگ مرصاد، که برای مقابله با منافقین در منطقه اسلام‌آباد غرب به اجرا درآمد، محمد اسماعیلی در حالی که به وظیفه دژبانی خود مشغول بود، هدف اصابت ترکش خمپاره دشمن قرار گرفت و به فیض عظیم شهادت نائل آمد. پیکر پاکش در گلزار شهدای وحیدیه (شاهزاده قاسم) به خاک سپرده شد.

ویژگی‌های اخلاقی

شهید اسماعیلی، جوانی خوش‌برخورد، متواضع و صبور بود. احترام و تکریم به والدین از ویژگی‌های بارز او به شمار می‌رفت تا جایی که ادب و انسانیت او در میان تمامی اقوام و آشنایان زبان‌زد خاص و عام بود. او علاقه‌مند به ورزش بود و در اوقات فراغت در این عرصه نیز فعالیت داشت.

وصیت و سفارش

متأسفانه متن مکتوب وصیت‌نامه او به دست خانواده نرسید، اما روحیه و اعتقادات او، بهترین وصیت‌نامه برای بازماندگانش بود. او در هر مرخصی که به خانه می‌آمد، همواره تاکید می‌کرد: «از پشتیبانی جبهه و جنگ دریغ نکنید. جمع‌آوری کمک‌های غیرنقدی را ادامه دهید تا از ثواب معنوی و اخروی آن بهره‌مند شوید.» این سفارش، نشان از عمق ایمان و دوراندیشی او داشت که ثواب اخروی و پشتیبانی از مظلومان را بزرگ‌ترین سرمایه می‌دانست.

انتهای پیام/