شهادت یک نفر، مهمترین سند برای رسوایی دشمنان داخلی

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید بیرامعلی حمیدی در سال ۱۳۴۳ در ساوه به دنیا آمد. در کودکی پدرش رخت از جهان بر کشید و او در دامن مادر فداکارش تربیت یافت. با عزیمت خانواده به قم تا کلاس پنجم ابتدایی تحصیل کرد اما درس را ناتمام گذاشت و به کار مشغول شد. هنوز موعد سربازی اش نرسیده بود که تصمیم گرفت داوطلبانه به سربازی برود.

قبل از اعزام با یک دندانساز صحبت کرد تا برای مادرش دندان بسازد و او به ازای قیمت این کار کمدی را برای دندانساز رنگ‌ کرد.

در مدت سه ماهه آموزشی به مرخصی نیامد هر بار که تماس می‌گرفت، می‌گفت: مادر جان دعا کن که شهید بشوم و به آرزوی همیشگی ام برسم و از قافله شهیدان عقب نمانم.

وصیت نامه ای را که دور از چشم مادرش نوشته بود به خواهرش داد و از او خواست تا نامه را باز نکند. هنگام خداحافظی گفت: این آخرین باری است که شما را می‌بینم مرا حلال کنید. یک بار از خواهر کوچکش خواست تا نزد او نماز بخواند، وقتی نماز بدون اشکال خوانده شد برای خواهرش یک سجاده خرید و او را تشویق کرد.

قرآن را روان تلاوت می‌کرد. در یکی از نامه‌هایش نوشت آنقدر به جبهه می روم و می جنگم تا بلاخره پیروز شوم یا به شهادت برسم و هرگز لباس ذلت نخواهم پوشید و از همه اعضای خانواده حلالیت می طلبم. من نمی‌توانم جنایت دشمن را در خاک عزیزم ایران ببینم و صبر کنم؛ نمی‌توانم خون این همه شهید را زیر پا بگذارم و شاهد جنایت دشمن و تجاوز ابرقدرت‌ها باشم.

شاید خون یک نفر برای انقلاب اسلامی و خاک عزیزمان چیزی نباشد ولی برای رسوایی دشمنان داخلی سند مهمی است؛ همه ما و همه شما در برابر مسئله جنگ پیش خدا مسئولین. شما جوانان اگر فرصتی بهتر از این می‌توانید به دست آورید اگر کمی سستی به خرج دهیم، ناچار می شویم. هزاران سال در ذلت زندگی کنیم. امام را تنها نگذارید. استغفار و دعا را از یاد نبرید و وحدت کلمه خود را حفظ کنید. مادرم هرشب جمعه بر سر مزارم بیا تا همدیگر را ملاقات کنیم. امید برافراشته شدن پرچم لا اله الا الله و تمام جهان.

سرانجام دوره آموزشی را در منطقه جهرم گذراند و از آنجا به گردان جندالله پیوست سرانجام در تاریخ بیست و پنجم دی ماه ۱۳۶۲، در منطقه آقابلاغ بر اثر اصابت گلوله به درجه رفیع شهادت نائل آمد. پیکر پاکش در گلزار شهدای علی بن جعفر آرام گرفته است.

منبع: کتاب سبزقامتان