حضور در منطقه را بر همه امور ارجحیت می داد
به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید حسین کرمانی در اول خرداد ماه سال 1341در روستایی از توابع بخش مرکزی قم در خانواده ای مذهبی به دنیا آمد.
او در تاریخ 2/1/61 در عملیات ظفرمندانه فتح المبین در قسمت شوش بر اثر اصابت گلوله از ناحیه سر به درجه رفیع شهادت نائل آمد.
او که اولین فرزند خانواده بود از همان طفولیت که مقارن با سال های آغازین نهضت مقدس ملت ایران به رهبری امام خمینی «ره» یعنی سال 42 بود گوش و چشمش با نام و تمثال مبارک حضرت امام آشنا شد.
پدر حسین چون که یک کشاورز مومن و پای بند به اصول و اعتقادات مذهبی و اسلامی بود از ابتدا با تهیه و مطالعه رساله و اعلامیه های امام سعی در پیروی و نشر نظرات امام در خانواده و روستای محل اقامتشان داشت.
حسین از ابتدا با عشق به امام بزرگ شد و پرورش و تعلیم یافت.
پدر حسین چون جهت کشاورزی زمینی در اختیار نداشت و همچنین به دلیل واقع شدن روستای محل اقامت آنان در حاشیه کویر و در نتیجه مستعد نبودن منطقه جهت کشاورزی مجبور بود هر ساله بیشتر از نیمی از سال را در مناطق و شهرستان های دور از محل سکونت خانواده جهت کسب معاش بگذراند و این مطلب بود که مسئولیت مادر حسین را برای بزرگ کردن و تربیت فرزندان سخت تر می کرد.
او می بایست در این مدت با توجه به عدم وجود حداقل امکانات زندگی و بهداشتی در محل ضمن انجام وظیفه مادری برای فرزندان به علت نبودن پدر نقش پدر را نیز ایفا می کرد.
حسین در سن هفت سالگی در همان روستا وارد دبستان شد. کار تدریس در آن زمان و در این گونه مناطق توسط سپاهیان دانش، انجام می شد.
طی 2 سال تا کلاس چهارم دبستان را با موفقیت و معدل عالی گذراند و با توجه به عدم وجود کلاس پنجم در روستا خانواده جهت ادامه تحصیل حسین به قم مهاجرت کردند و در محله نکویی قم ساکن شدند.
کلاس پنجم را در دبستان شهید هادی کریمی «رضا پهلوی سابق» گذراند و برای گذراندن دوره راهنمایی وارد مدسه گویا شد و سال سوم راهنمایی را در دبیرستان حافظ به پایان رسانید.
پس از گذراندن دوره راهنمایی به دلیل علاقه زیاد به کارهای فنی وارد هنرستان فنی قدس قم شده و در رشته ماشین افزار شروع به تحصیل کرد.
حسین در این دوران ضمن تحصیل، به کار نیز اشتغال داشت، بدین شکل که هر روز قبل از ظهر به کار مشغول بود و بعد از ظهر تا پاسی از شب جهت تحصیل به هنرستان می رفت.
سالهای آخر دوره هنرستان مقارن بود با شروع حرکت پرخروش ملت ایران به رهبری امام خمینی «ره» که حسین نیز از همین دوران که نوجوانی بیشتر نبود فعالیت های مذهبی خود را شروع کرد.
در این دوران حسین ضمن شرکت فعالانه و شبانه روزی در تظاهرات با استفاده از موقعیت اعتصابات و تعطیل مراکز آموزشی با همکاری تعدادی از استادان و دوستانش و با استفاده از امکانات هنرستان مخفیانه به تهیه و ساخت ابزارآلات جنگی مورد نیاز مبارزات آن زمان می پرداخت که از آن جمله انواع نارنجک ها و وسائل انفجاری لازم آن روزها بود.
در همان روزها بود که حسین یک مرتبه به دلیل درگیری با یکی از عوامل ساواک دستگیر و در مدت کوتاهی که در بازداشت بود مورد شکنجه و ضرب و شتم عوامل ساواک قرار گرفته بود.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران ضمن پیگیری ادامه تحصیل و به پایان رسانیدن تحصیلات در هنرستان با توجه به جو حاکم در آن زمان و دستور صریح رهبر کبیر انقلاب در مورد سازندگی، مدتی به فعالیت های سازندگی در روستاهای اطراف قم مشغول بود و به دلیل دارا بودن تخصص های فنی در این راستا نیز خدمات شایانی به انجام رسانید.
در سال 1359 با توجه به مشکلات فراوانی که گروه های ضد انقلاب بوجود آورده بودند به خصوص در منطقه کردستان، حسین تصمیم گرفت جهت خدمت بیشتر به انقلاب و حفظ و حراست از این گوهر گران بها که حاصل خون هزاران شهید بود در سپاه پاسداران انقلاب اسلامی عضویت داشته باشد.
در تابستان سال 59 وارد سپاه شد. حسین جزء گروه دوم آموزشی سپاه پاسداران انقلاب اسلامی قم بود. حسین در حال گذراندن دوره آموزشی سپاه بود که جنگ تحمیلی عراق جنایتکار علیه کشور ما آغاز شد به همین دلیل بلافاصله پس از خاتمه آموزشی عازم جبهه گردید و در منطقه محمدیه اهواز حدود 5/1 ماه به مباره با دشمنان دین و میهن پرداخت.
پس از بازگشت از جبهه چند ماهی به خدمت در نقاط حساس و لازم در مناطق مختلف مشغول بود که از آنجمله مدتی به عنوان محافظ نماینده محترم مردم همدان در دوره اول مجلس شورای اسلامی در آن سنگر مشغول خدمت بود.
در اوایل دی ماه سال 1360 برای بار دوم حسین عازم جبهه شد که طبق برنامه قبل از عید نوروز ماموریت او تمام و قرار بود به قم برگردد.
این بار محل خدمت ایشان شوش و منطقه دشت عباس بود. از این تاریخ تا زمان شهادتش که بیش از سه ماه طول کشید.
حسین حتی برای یک بار نیز به مرخصی نیامد و وقتی خانواده از او این تقاضا را می کردند ایشان موضوع نیاز و حساسیت منطقه را گوش زد می کرد و مرخصی را به آینده موکول می کرد. در این نوبت حسین به عنوان فرمانده گروهان خدمت می کرد.
اواخر اسفند 60 ماموریت حسین تمام بود و می بایست به قم بازگردد که چون از خبر شروع عملیات فتح المبین مطلع بود آمدنش را به عقب انداخت تا در عملیات شرکت کند.
باتوجه به اهمیت این عملیات و احتمال مطلع شدن دشمن از شروع چنین عملیاتی لازم بود جهت رد گم کردن عده ای نیروها از نقطه ای حمله را شروع کند تا دشمن به خیال این که عملیات مورد نظر همین می باشد نیروهایش را به آن نقطه گسیل دارد تا نیروهای اصلی عمل کنند.
طبق برنامه عملیات اصلی را از محورهای تعیین شده شروع کنند. حسین جزو نیروهایی بود که به عنوان خط شکنی بایست حمله را شروع می کردند و جهت موفقیت عملیات و فریب دشمن وارد عمل می شدند تقریبا شهادت یا اسارت این نیروها حتمی بود.
قابل پیش بینی بود در محاصره دشمن قرار می گیرند که در همان وضعیت شهادت میرسند به علت در محاصره بودن، اجساد مطهرشان توسط دشمن به داخل کانالهای موجود در منطقه انداخته شده و روی آن را با خاک پر می کنند که این روز مطابق اول فروردین ماه 1361، ایام عید نوروز بود.
به همین دلیل تا چندین روز و تا زمان موفقیت عملیات و تصرف مناطق عملیاتی و آدرس گیری از اسراء عراقی پیکر پاک این شهید عزیز و دیگر همرزمانش مفقود بود.
نهایتا در روز 12 فروردین سال 1361 پیکر پاکش پس از تشییع باشکوه در گلزار شهدا شیخان به خاک سپرده شد.
حسین همیشه در صحبت ها و نامه هایش خانواده و دوستان را به اطاعت و پیروی از امام امت «ره» سفارش می کرد.
حمایت و کمک به رزمندگان و جنگ را از وظایف دینی و ملی همه می دانست.
این شهید بزرگوار در زمان شهادت بیشتر از بیست سال نداشت و با توجه به نحوه شهادت از او وصیت نامه ای به دست خانواده اش نرسید.
