«بلالِ خط مقدم»

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید محمد علمایی کوپایی فرزند احمد در سال 1342 در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود.

سرانجام او در تاریخ دوم فروردین 1361 در جبهه شوش بر اثر اصابت ترکش به درجه رفیع شهادت نائل آمد.

برگی از خاطرات شهید را از زبان پدرش می خوانید

محمد خیلی دلش می خواست که گمنام باشد و خیلی دوست داشت که مانند شهید بهشتی دست و پایش از تن جدا شود.

عمویی داشت که در محضر شهید می خوابید؛ می گفت: یک شب فرمود: اگر اینجا چاله ای بکنند و آتشی درست کنند و حضرت امام خمینی «ره» به من بگویند برو داخل آن، خواهم رفت.

خاطره ای را از زبان یکی از همرزمان شهید علمایی می خوانید

یک بار دیدم محمد با زیرپوش سفید رفته و روی خاکریز ایستاده و گفت: ما هنوز لیاقت شهادت پیدا نکرده ایم که بتوانند ما را بزنند.
حدوداً 4 روز قبل از شهادتش کاغذ نوشته بود که توسط پست به دست پدرش رسیده بود، وقتی آن را خواندند در نامه نوشته بود: بابا جون انگار ما 10 الی 20 سال دیگر پیش هم بودیم؛ خلاصه باید از هم جدا شویم، پس بگذار من بروم آخرت را درست کنم و می خواست زمینه سازی برای شهادت کند.

بعد از شهادت محمد، 25 روز جنازه اش پیدا نبود که خانواده فهمید کفش هایی که به پایش بود را به دوستش داده بود که نو بوده و کتانی کهنه رفیقش را پوشیده بود، وقتی جنازه را به قم می آورند، جنازه را شناسایی می کنند و صورت ایشان سیاه و سوخته شده بود.

چند نوبت هم در مشهد تشییع جنازه شده بود که این شاید همان دوست داشتن امام رضا علیه السلام بوده است.

یک مرتبه که پدر و مادر به ایستگاه قطار رفته بودند به یکی گفته بودند که اگر می شود محمد را نبرید...

در خاطراتی از این شهید والامقام نوشته شده است:

شهید محمد، شب اول عید به دنیا آمد و شب اول عید هم به شهادت رسیدند، در نامه هایی به مادر نوشته بود و گفته بود، من به خاطر شما نامه می نویسم؛ در آخر نامه نوشته بود که عملیاتی در پیش داریم و خواسته بود وقتی شهید شدم خودتان مرا به قبر بسپارید تا روحیه برای بقیه خانواده ها باشد.

خواهرهای خود را خیلی نصیحت کرده بود و ایشان تک فرزند پسر بود و همه آشنایان و فامیل اندوهگین شد و می گفت: نماز و روزه قضا ندارم و حتی برای شما هم خوانده ام.

اهمیت به دنیا نمی داد و قناعت کار بود.

به خوراک اهمیت نمی داد.

نمازهایش را اول وقت می خواند و موقع انقلاب چوب دستی درست کرده بود و به خیابان ها می رفتند و مرگ بر شاه می گفتند و لاستیک آتش می زدند.

در جبهه و خط مقدم به خاطر اذانی که می گفت، به بلال معروف بوده است.

محمد را از قطار پیاده کردند و رنگش پریده بود و وقتی قطار به حرکت افتاد پرید به قطار چسبید و به داخل رفت و می گفت تا جنگ است باید برویم.

بیان خاطراتی از زبان دایی این شهید والامقام را می خوانید که همرزم شهید بوده است

یک شب در سر راه قهوه خانه ای عباس آمد و به من گفت: دایی هر کدام زودتر رفتیم هوای همدیگر را داشته باشیم.

سه روز بود که ما پیش هم بودیم که گفت: من دیگر باید بروم گفتم: خب باید با هم برویم، به جائی رسیدیم که ایشان را کول گرفتم و از درون آب گذشتیم که در وسط آب به ایشان گفتم: اگر روز قیامت من در منجلاب ماندم شما دست مرا بگیر.

وقتی هم سوار ماشین شدیم دستی به سر من کشید که من خیلی آرام شدم. من جبهه بودم که خبر شهادت ایشان را به من دادند.

لحظه شهادت

قسمتی از شوش به نام پل قدیم که 3 الی 4 کیلومتر که رفتیم آنجا رمل بود و راه رفتن خیلی سخت بود، یک تیرباری از عراق بچه ها را خیلی اذیت می کرد که محمد گفت: من باید این را بزنم و به محض اینکه بلند شد، تیر همان تیربارچی به سینه ایشان اصابت کرد و به شهادت رسید.

او یک موتور داشت که من و دایی دیگرش با هم می رفتیم، ناگهان تصادفی با یک تاکسی کردیم که اتفاقاً تاکسی تقصیر کار بود، اما پیاده شد و ایشان را مورد هجوم قرار داد بعد که به ایشان گفتم شما چرا چیزی نمی گفتی و فقط نگاه می کردی گفت من گفتم شاید ایشان از من بزرگتر است جلوی مردم خجالت بکشد، به همین خاطر من چیزی نگفتم.

از گفته های فرمانده محمد، (صبور) این بود که محمد به آن چه که می خواست رسید.

در منطقه شوش بودیم و محمد گفت: دلم برای مشهد امام رضا علیه السلام تنگ شده است و می گوید مرخصی می گیریم و می رویم که این کار را کرد؛ در مشهد بعد از 5 الی 6 شب در حرم بود و 7 ماه نماز اضافه خواند و این آخرین سفر زیارتی او بود.