عشق یعنی چادر خاکی به سر
به گزارش نوید شاهد استان قم، «شهید مدینه بهمن»، سی‌ام شهریور 1343 در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود. وی در بمباران هوایی پنجم بهمن‌ماه 1365 به درجه رفیع شهادت رسید. در ادامه زندگی‌نامه این شهیده والامقام را می‌خوانید.
موقعی که چشم به جهان گشود فقر در خانه بیداد می‌کرد. پدر و مادرش ساکن یکی از روستاهای اطراف قم بودند و او تنها دختر خانواده و فرزند چهارم بود.
از آنجا که مادر با رنج و فقر دست و پنجه نرم کرده و مزه غربت را به خوبی چشیده بود به یاد غربت کوچه‌های بنی‌هاشم او را مدینه نام گذاشت. مدینه کم‌کم در خانه محقر و گلین پدر با تمام سختی‌ها رو به رشد نهاد و دوشادوش مادر پیش رفت.
شش ساله بود که دار قالی مونسش شد، تا بیعت خویش را با مادر در برابر تمام مشکلات به نمایش بگذارد. با سکوتش به پینه‌های دست پدر بوسه می‌زد و مادرش را تسلی می‌داد. مدینه دوران نوجوانی را پشت سر گذاشت؛ در حالی که کمتر کسی او را می‌شناخت.
گویا شامل این فرمایش حضرت زهرا (س) بود که: «نه نامحرمی او را ببیند و نه او نامحرمی را دریابد.» مراسم ازدواج او در سن 13 سالگی بدون هیچ مقدماتی خیلی ساده و بی ریا برگزار شد و مدینه خانه پدری را با تمام سختی‌هایش به سوی خانه بخت ترک کرد؛ اما غافل از این که حکایت خانه همسرش غریب‌تر از حکایت خانه پدر است.
او همچنان فولادی آبدیده مشکلات را با جان و دل می‌خرید و از الگوی خویش حضرت زهرا (س) مدد می‌گرفت و همسرش را با جملات زیبای خویش به زندگی امیدوار می‌کرد. مدینه بارها به همسرش می‌گفت: خورجین دو چرخه‌ات را پر از سنگ کن تا همسایه‌ها ندانند که کوله بارت خالی است. بگذار فکر کنند که تو همیشه با دستان پر به خانه می‌آیی.
چه روزها بدین منوال می‌گذشت و اکنون مدینه صاحب دو فرزند پسر و دختری به نام زهرا بود. بهمن ماه سال 65 بود و زهرا 5 سال بیشتر نداشت که جنگ نا برابر از مرزها و جبهه‌ها به داخل شهر و روستا کشیده شده بود. آری! روزی از همان روزهای سرد که مدینه همراه فرزندش زهرا به دیار مادرش آمده بود.
در کوچهای از محله قدیمی 17 متری فهیمی واقع در خیابان امام زاده ابراهیم مقابل درب خانه پدری مورد اصابت ترکش و موج انفجار قرار گرفت و در بین دو دیوار همراه فرزندش زهرا به خیل شهدا پیوست و یاد کوچه‌های بنی هاشم و داغ چادر خاکی دگر بار در اذهان زنده گردید و زمزمه این بیت قلب شیعه را خنجر می‌زد که: عشق یعنی صحبت دیوار و در/ عشق یعنی چادر خاکی به سر.
آری! مدینه با همان حجب و حیایی که خصیصه بارزش بود، با چادری که هنگام شهادت به سرش داشت به همراه دخترش به خاک سپرده شد و به دیدار معبود شتافت.
