مرا زیر پای شهدا دفن کنید

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهیده «زهرا استادیان خانی» در سال 1332 در شهر مقدس قم دیده به جهان گشود. دوران کودکی و نوجوانی را با بهره­گیری از تربیت دینی پشت سر نهاد. با فرا رسیدن روزهایی که فریادهای مردم از هر کوچه شنیده می­‌شد در راهپیمایی‌­ها و تظاهرات مردم انقلابی شرکت می­‌کرد.

هنگامی که نیروهای عراقی قم را موشک باران کردند، زهرا در منزل خودشان بودند. روز 15 عید بود. فردای آن شب متوجه شدیم زهرا و شوهرش و فرزندانش در اثر انفجار موشک شهید شده­­‌اند.

آنها طبقه بالا خوابیده بودند. جنازه آنها را پشت منزل که یک مدرسه بود پیدا کردند. آنقدر موج موشک زیاد بوده که آنها را به آنجا پرتاب کرده بود. روح زهرا در تاریخ شانزدهم فروردین 1367 در قم به خاک سپرده شد. 

در ادامه خاطره‌ای از زبان «نیره» فرزند این شهیده والامقام را می‌خوانید.

این فراز دعا را دوست داشتم

یک بار از مادرم پرسیدم، چرا اسم مرا نیره گذاشتی؟! گفت: «ماه رمضان وقتی دعای سحر را می­‌خواندم از این فراز دعا بسیار خوشم می­‌آمد؛ «اللهم انی اسئلک بنورک نیّر» به این علت اسم شما را نیره گذاشتم.»

این سوره را بسیار می­‌خواندم

یک روز قرآن می­‌خواندم، به سوره­‌ای رسیدم که وقتی یک آیه از آن را می‌­خواندم، آیه بعدی را انگار حفظ بودم و به راحتی تلفظ می‌­کردم. به مادرم گفتم: مثل اینکه این آیه­‌ها را من از قبل حفظ بودم، چقدر برایم راحت است. ایشان گفت: «مادر جان موقعی که شما را حامله بودم، این سوره را بسیار می‌­خواندم.»

مرا زیر پای شهدا دفن کنید

به شهدا علاقه بسیاری داشت. در مراسم تشییع شهدا شرکت می­‌کرد و ما را با خودش می­‌برد، می‌­گفت: در این مراسم شرکت کنیم تا ما را شفاعت کنند. یادم هست یک روز که با خاله و مادرم به گلزار رفته بودیم، به قبر شهدا نگاهی کرد و گفت: از اینجا بوی بهشت می­‌آید. اگر من مُردم، مرا در قبر شهیدان دفن کنید. اگر نگذاشتند زیر پای آنها مرا به خاک بسپارید.

بی‌­تفاوت نبود

منزل ما روبروی مدرسه ابتدایی بود. مادرم هیچ گاه صبح زود و یا ظهر برای ما غذا نمی‌­پخت. می­‌گفت: «صبح و ظهر این بچه‌­ها از مقابل منزل ما می­‌گذرند. ممکن است بوی غذا را استشمام کنند و دلشان بخواهد.» همیشه مراعات حال دیگران را می­‌کرد و از کنار هیچ موضوعی بی­‌تفاوت نمی­‌گذشت.