روحی بزرگ که در کالبد جسم خاکی‌اش بی قرار وصل بود
به گزارش نوید شاهد استان قم، نماز را به جماعت در مسجد می خواند همه محرم و صفر را در دسته های عزاداری زنجیر می زد، شبهای قدر را تا صبح در مسجد و حرم حضرت معصومه (س) مناجات می کرد و اگر مادر اعتراض می کرد که چرا دیر آمده در پاسخش می گفت: اسلام را در گوشه نشینی و کناره گیری جستجو نکنید.
روحیه حق طلبی داشت از خانواده ضعیف و پرجمعیتی بود خودش فرزند ششم خانواده بود. پدرش کارگر ساده راه آهن با درآمدی اندک، کودکی و نوجوانی‌اش دغدغه مند بود. آراسته به فضایل اخلاقی و مسئولیت پذیر، در پاکیزگی و نظافت مدرسه به فراش مدرسه کمک می کرد و می گفت این کلاس برای ما هست و تمیزی اش نیز وظیفه ما هست. هرکس با این نوجوان همنشین می شد صفات نیکو را در او شاهد بود. حجب، حیا و ادب در وجودش ملموس بود.
گرچه سنش اندک اما جثه کوچکش روح بزرگش را با خود داشت. روحی که در این کالبد خاکی نمی گنجید. دلاور مرد کوچک روحیه ای حیدری داشت. او نیز مانند دیگر بزرگ مردان این سرزمین درس آموز مکتب عاشورا بود و قاسم زمان خویش.
هیچ کس صدای بلند و سخن تندی از او نشنید. فریاد او تنها علیه ظلم، جور و ستم در تظاهرات بلند بود. بی باک و شجاع بود. هیچ گاه زیر بار حرف زور نمی‌رفت و در مقابل ظلم مقاومت می‌کرد. در مباحث دینی و سیاسی شرکت می کرد و گوش فرا می داد و اخبار و حوادث پیرامون را پیگیری می کرد. روز 19 دی 1356 او نوجوانی 13 ساله بود. از همان ابتدای مراسم در راهپیمایی علیه رژیم و حضور در منازل علما شرکت کرد. جسمش کوچک بود اما تفکری بزرگ و وسیع داشت.
یک بار تصادف کرد، اما جان سالم به در برد، شاید قرار نبود بی هدف جان ببازد. روح بلند او ملکوتی بود و آماده شهادت. روز ۱۹ دی سال 1356 مصادف بود با روز دوشنبه بعد از حضور در بیوت علما در همان صفوف اول تظاهرکنندگان قرار گرفت و مشت های گره کرده کوچکش و فریاد «مرگ بر شاه» ،«مرک بر خائنین» و «درود بر خمینی» را سر داد.
در میان فریاد و همهمه جمعیت ناگهان صدایش با شلیک گلوله ای ساکت شد و خون سرخش در چهار راه بیمارستان فاطمی بر زمین جاری شد. امروز بنام لاله های سرخ 19 دی این مکان بنام «میدان شهدا» نامگذاری شده است.
پیکر خونینش را با حضور نیروهای نظامی تحویل دادند و خانواده و دوستانش اجازه نداشتن برایش عزاداری کنند. قلب پاک و معصومش آماج تیر ظلم و جور قرار گرفت، اما صدای تپش هایش برای همیشه در گوش تاریخ زنده ماند.
حیدرضایی در کنار دیگر تظاهرات کنندگان قیام خونین 19 دی سال 1356 در سایه ولایت قیامی بزرگ را رقم زدند. نه تنها زندگی حیدر بلکه مرگ سرخ او خیلی از اطرافیان و آشنایان را از خواب غفلت بیدار کرد. خیلی‌ها با دیدن سن کم اما شجاعت این مرد بزرگ متحول شدند و بپا خاستند. قیام 19 دی نقطه عطف انقلاب اسلامی و موجب پیروزی این انقلاب در 22 بهمن سال 1357 شد. فریاد «هیهات من الذله» شهدای 19دی تا امروز طنین انداز است.
در آن روزهای خفقان وقتی پیکر حیدر را با حضور نیروهای نظامی آوردند خانواده جرات گریه و زاری و برگزاری مراسم نداشت. دوستانش تاج گلی تهیه کردند و در روز هفتم شهادتش با حضور بر سر مزارش با آرمان این شهید بزرگ تجدید میثاق نمودند.
مردم قم هر ساله در این روز بزرگ برای تجدید میثاق با آرمانهای رهبر معظم انقلاب و بهره مندی از رهنمودهای ایشان عازم تهران می شوند. امروز نیز در کنار مردم قم، خانواده شهدا و ایثارگران و خانواده شهدای 19دی به دیدار مقام معظم رهبری شتافتند.
خون پاک حیدرها از 15 خرداد 42 تا 19 دی 56 تا بهمن 57 و تا امروز در پای نهال انقلاب جاری است تا آن را بارور سازد و امروز این درخت تنومند به ما رسیده و مایه دلگرمی آزادی خواهان و مسلمانان جهان است. از ابتدای شکل گیری انقلاب ملت ایران علیه ظلم و جور و صهیونسیت بپا خاست و با صلابت تا امروز پای آرمانهایش ایستاده است.
زهرا عسگری /
