عبدالملکی

همیشه با علما و روحانیون حشر و نشر می کند و از همان جا به دنیای واقعی دین پای می گذارد...

شهيد عبدالملكي چون زيوري مزين به اخلاق نيكو و رفتار پسنديده بود. او خود و تمام ابعاد وجودش را با قرآن و دستورات هدايتگر آن كتاب آسماني تطبيق مي‌داد. بسيار شجاع و نترس بود و احترام خاصي براي پدر و مادر خود قائل بود. اعتقاد زيادي به مبدأ و معاد و اين كه همه ما از خدا هستيم و بسوي او بازمي‌گرديم داشت...

این فرزند برومند اسلام مدت‌های مدیدی در راه تحقق اهداف و آرمان‌های انقلاب و مبارزه با دشمنان قسم خورده اسلام در منطقه کردستان از هیچ کوششی فروگذار ننمود تا این که در بیستمین روز از اردیبهشت ماه سال هزار سیصد و شصت و یک در منطقه‌ی بوکان در درگیری با عوامل کوردل استکبار بر اثر اصابت گلوله به آروزی دیرینه خود شهادت که همانا نیکوترین فرجام‌ها می‌باشد نایل آمد....

همواره لبخند زیبایی بر لبانش نقش بسته بود، همین لبخند زیبا به سیمای او جذابیت خاصی بخشیده بود،