شهیدی که با لب تشنه و با سر بریده تا دقایقی همچنان نام حسین (ع) سالار بی سران کربلای عشق را زمزمه می کرد، وقتی وصیتنامه اش را از کوله پشتی تن بی سرش گشودند، نوشته بود: «خدایا! شنیده ام سر بریده حسین (ع) بر بالای نی، قرآن می خواند. خدایا! دوست دارم وقتی شهید شدم سر بریده ام به ذکر حسین حسین، مترنم باشد!...»