بر خلاف نامش؛ «حراف»، از «حرف» گذشته بود و در عمل به قصد قربت معبود خویش و در نهایت خلوص و گمنامی و بی ادعایی و بی‌ریایی، کمتر نظیری می‌شد برایش یافت. او فانی در عمل برای رضای حق بود و از خود نمی‌گفت و از تبلیغ و هیاهو و سر و صدا و جنجالهای دنیایی عبور کرده بود و به بلندایی دیگر از یقین رسیده بود. آن‌چنان از خود گذشته و ایثارگر بود که وقتی خبرنگاران برای مصاحبه با او هجوم می‌بردند همیشه همین جمله را می‌گفت: «نه! من با خدا مصاحبه کرده‌ام و نیاز به مصاحبه با شما ندارم!» درست مثل روز آخر و ساعتی پیش از آن پرواز به عرش دوست...