در آن وقت حافظه من معروف بود و وقتی كه ده هزار طلبه شهریه می گرفتند، من دفتردستكی در موقع پرداخت نداشتم، هر كس كه شهریه میگرفت در خاطرم بود و دیگر احتیاجی نبود كه اسم و مبلغ را بنویسم و شب كه به منزل میرفتم، به هر كس هرچه داده بودم، یادداشت میكردم. درس هم كه میگفتم روی همان حافظه قوی بود كه خیلی نیاز به مطالعه نداشتم و بعضی روزها كه به درس میرفتم، آقایان وقتی كه میدیدند عبارت میخوانم میفهمیدند كه من قبلا مطالعه نكرده ام.