بیش از هر کاری مراقبت از بیت المال را سفارش می کرد

به گزارش نوید شاهد استان قم، شهید ذبیح اله صمدی در سال ۱۳۴۲ در خانواده ای ساده و روستایی متولد شد.

صوت خوش قرآن او از همان کودکی زینت بخش مجالس گشت و بعدها طنین صدای او در جبهه‌های نبرد گرمابخش محفل نورانی رزمندگان شد.

او که با عزت علوی پرورش یافته بود ظلم حکومت ستمشاهی را حس کرد و در برابر این زورگویی ها قد علم نمود.

پاسداری از آرمان‌های انقلاب اسلامی او را بر آن داشت تا به جبهه‌های نبرد بپیوندد.

در روزهای انقلاب او و دوستانش با پس انداز پول هایشان وسایل آتش زا می خریدند تا برای مقابله با کماندو ها استفاده کنند؛ از آنجا که ذبیح الله سن کمی داشت گاهی مورد اعتراض خانواده قرار می‌گرفت؛ اما همچنان به تظاهرات و فعالیت‌های سیاسی خود ادامه می داد.

هنوز دو سال به خدمت سربازی اش مانده بود، اما برای اینکه بتواند در جبهه‌ها شرکت کند برای رفتن به سربازی عجله داشت به خاطر شکستگی دست هایش چند روز گچ گرفته بود.

پدرش به دنبال معافی او بود اما ذبیح الله قبول نکرد و گفت: باید به جبهه بروم دیگر طاقت ماندن ندارم.

نسبت به بیت المال خیلی حساس بود و در راهپیمایی ها اجازه نمی داد بچه‌ها اموال عمومی را آتش بزنند یا خراب کنند می‌گفت: اینها مال مردم است، مواظب باشید.
دوستانش می گفتند که او خیلی شجاع بود و همیشه در عملیات‌ها به عنوان اولین نفر داوطلب می شد و تنهایی به جنگ با منافقین می‌رفت.

کارهای عجیبی می‌کرد و خواب را از چشمان منافقان می‌گرفت. شهید صمدی فردی منظم و دقیق و دلسوز بود و کاری را که به او می سپردند به خوبی انجام می داد، به خاطر همین کار و تلاش زیاد زمین کشاورزی او نسبت به دیگر اعضای خانواده‌اش بیشتر محصول می‌داد.

او هر وقت به مرخصی می آمد به اقوامی که مستمند بودند بیشتر سر می‌زد و می‌گفت: آنها که مظلوم ترند کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند.

شهید صمدی سعی داشت با خوش خلقی و برخورد آرام به مشکلات و درگیری‌ها خاتمه بدهد؛ با اینکه از نظر نیروی جسمانی فردی قوی بود اما کمتر از قدرت زورش استفاده می‌کرد، بلکه بیشتر با روی خوش و مدارا رفتار می‌کرد.

سرانجام وی در روز بیست و نهم تیرماه ۱۳۶۲ در پایگاه زندی فر آذربایجان در درگیری با ضد انقلاب به یاران گلگون کفن خویش ملحق شد.