شهید مهدی عبدالهی؛ بی قرار برای شهادت

بسمه تعالی

شهید مهدی عبدالهی از شهدای نام آشنای کرمجگان است. او در راه عشق بازی با معبود و محبوب خود آنقدر به درجه بالایی رسیده بود که تاکنون اثری از آن شهید والامقام به دست خانواده نرسیده و گویا از خداوند متعال چنین خواسته بوده که در راه عشق بازی با او اثری بر جای نمانده.

بسیاری از دوره های آموزش جنگی را در تهران گذرانید و گاه می شد دو هفته یا سه هفته این تعلیمات را در پادگانهای تهران طی می کرد و به ما هم اطلاع نمی داد و هر بار به او می گفتیم شما در همین بیمارستان نجمیه به مجروحین خدمت کن، می گفت: پدر جان خانم ها هم می توانند در بیمارستان کار کنند. من باید به منطقه جنگی بروم.

مهدی در نامه های مختلفی که برای ما می نوشت چنین اشاره می کرد: من تا آن مقداری که یادم می آید ما همیشه آرزو داشته ایم ای کاش در روز عاشورا بودیم و به یاری مولایمان حسین (ع) می شتافتیم. اکنون زمان یاری اسلام و امام است. جبهه ها را رها نکنید و امام را تنها نگذارید.

با شروع جنگ تحمیلی حال و هوای عجیبی بر روح و روان مهدی حاکم شد. هر لحظه برای حضور در صحنه نبرد بی قراری می کرد. در آن ایام او در تهران به شغل خیاطی مشغول بود. زمانی که رزمندگان مجروح و زخمی جبهه ها را به بیمارستان های شهرهای مختلف کشور منتقل می کردند، این شهید در بیمارستان نجمیه تهران به امر امداد و مددکاری مجروحین می پرداخت و در آن بیمارستان به مداوای زخمی ها مشغول بود. او دیگر برای حضور در جبهه ها سر از پا نمی شناخت و این شد که که در آن سالهای ابتدایی جنگ تحمیلی پا به مناطق جنگی گذاشت و حماسه های خونینش را پس از فتح شکوهمند بستان به نمایش گذاشت.

شهید مهدی عبدالهی در ستاد جنگ های نامنظم و در مقطعی کوتاه دوشادوش سردار حماسه و عرفان یعنی شهید چمران علیه دشمن بعثی مبارزه کرد و در این راه از هیچ چیزی دریغ ننمود.

سرانجام این شهید در حمله بستان به فیض شهادت نائل آمد و البته طبق آنچه که همرزمان او تعریف می کنند او در زیر آتش گلوله ها و توپها و خمپاره های دشمن قرار گرفت و روح جاودانه اش در کنار مولای دنیا و آخرتش حضرت ابی عبدالله الحسین (ع) آرام یافت. از این شهید فقط و فقط سلاحش را پیدا کردند که خود در این نکته هم رازی وجود دارد که پیروان حسین (ع) آن را می فهمند و ان این است که اگر من نیستم، سلاحم که هست آن را بردارید و بر سینه دشمن نشانه روید.

شهید مهدی از جهات اخلاقی و روحی در حد بالایی قرار داشت. نسبت به پدر و مادرش واقعا مهربان بود. عشق و علاقه به اهل بیت در او موج می زد. زمانی که کودکی در حد شش یا هفت ساله بود در ایام عزاداری آقا امام حسین (ع) حتما باید در دسته جات سینه زنی و زنجیرزنی شرکت می کرد.

در وصیت نامه اش به برادرانش این چنین سفارش کرده بود: اگر من توفیق شهادت پیدا کردم برادرانم هادی و مسعود تفنگ مرا به زمین نگذارند.

منبع: اسناد و مدارک موجود در بنیاد شهید و امور ایثارگران استان قم