خاطرات مادر شهیدان سیدحمید و امیر پور معصومی

شهید حمید پورمعصومی در 13 سالگی تصمیم گرفت که به جبهه­های حق علیه باطل برود و برای رفتن به این کار امضای پدرش را جعل کرد و راهی جبهه شد. در طول جبهه شیمایی شد و چند بار هم مجروح و در بیمارستان بستری شد. و حدود یکسال بود که در جبهه بود. خیلی آرزوی شهادت داشت و با ایمان و با خدا بود. همیشه با وضو بود وقتی می­رفت داخل حیاط و وضو می­گرفت دستانش را به آسمان بلند می­کرد و آرزوی شهادت می­کرد. مادر شهید از پسرش می­گوید: پسرم در طول جبهه یک بار با دوستانش در باتلاقی در مناطق جنگی گیر افتاده بود و چند روز فقط از آب و سبزیهای گل آلود آنجا تغذیه می­کردند تا اینکه پیدایشان کردند و وقتی به خانه برگشت تا چند وقت در بستر بیماری بود. ولی به محض اینکه حالش بهبود یافت دوباره راهی جبهه شد.

مادرش می­گوید: وقتی پسرم به مرخصی می­آمد به او می­گفتم: پسرم تو اگر در جبهه شهید شوی من چطور تحمل کنم؟ تو را خدا مواظب خودت باش. با اینکه شهادت را خیلی دوست می­داشت ولی همان موقع دستش را بالا برد و گفت: خدایا من خیلی شهادت را دوست دارم ولی راضی به غصه خوردن و ناراحتی مادرم نیستم، خودت هر طور صلاح می­دانی عمل کن ولی مایۀ غصه مادرم نباشم.

شهید با برادر بزرگش امیر پورمعصومی در جبهه ­ها بوده و بعد از شهادت برادرش دوباره تصمیم می­گیرد به جبهه برود ولی با مخالفت پدر و مادرش روبرو می­شود و مانع رفتن او به جبهه می­شوند. او یکی، دو روز قبل از شهادتش خوابی دید و به من گفت: مادر دیشب خواب دیدم که تابوتی برای من آوردند و مرا در آن گذاشتند و به طرف حرم بردند و طواف دادند. دو آقایی با لباسهای زیبا و روئی خندان آمدند و مرا به همراه برادرم امیر در آغوش گرفتند و بردند و درست فردای همان روز، او به شهادت رسید. در حالی که مشغول بازی کردن با دوستانش جلوی مسجد بودند، هواپیمای عراقی از بالای سر آنها را مورد گلوله قرار داد و تیربارانشان کردند و همۀ بچّه­ها را به شهادت رساندند. همیشه می­گفت: مادر شما گذاشتید من به آرزویم برسم و در جبهه بمانم و شهید شوم.