خاطرات همسر شهید حسن حاج زمانی

بسمه تعالی

شهید حسن حاج زمانی قبل از اینکه به جبهه بروند در یک پاساژ مغازه کفاشی داشتند در درون پاساژ و در واقع ایشان نمایندۀ پاساژ بودند و دیگران و مغازه­دارها همه به ایشان احترام می­گذاشتند و قبولشان داشتند. مثلا هر موقع در پاساژ به چیزی احتیاج داشتند یا از جایی کمک می­خواستند مثلا گونی می­خواستند یا شامپو، صابون یا هر چیز دیگری، ایشان به مغازه­دارهای پاساژ می­گفتند و همه آنها، این لوازم را مهیّا می­کردند و کمک می­کردند. ایشان غیر از کار کفارشی در جهاد سازندگی هم به صورت مخفیانه کار می­کردند که ما بعدها فهمیدیم.

خواهرزاده ایشان کنار او در کفاشی کار می­کردند یعنی شاگرد ایشان بودند که به من می­گفت زن دایی تو دایی را نشناختی. او به صورت مخفیانه با جهاد همکاری می­کرده. صبح تا شب در جهاد سازندگی مشغول بوده و شب می­آمد به کار کفاشی می­رسید و وقتی که من به او اعتراض می­کردم به من می­گفت: تو کاری نداشته باش تو کارت را بکن و مزدت را بگیر و اگر هم بفهمم که به کسی چیزی گفتی من می­دانم با  تو و خلاصه به این صورت در جهاد سازندگی مشغول بودند.

وقتی که ایشان به شهادت رسیدند از طرف جهاد سازندگی به ما خیلی سر می­زدند و رسیدگی می­کردند و به ما می­گفتند که خانم شما فکر می­کنید ما به خاطر بیست و پنج روزی که ایشان جبهه بودند سراغ شما می­آییم و به شما سر می­زنیم، نه این طور نیست ایشان خیلی وقت بود که در جهاد سازندگی با ما همکاری داشتند و حتی می­شد گفت از زمان بدو کار جهاد سازندگی در اصفهان ایشان به صورت فی سبیل الله با ما همکاری داشتند و به ما گفته بودند که دوست ندارم کسی خبردار شود، حتی خانواده­ام، تا زمانی که زنده هستم نباید بدانند. در زمینه فعالیتهای انقلابی هم ایشان خیلی فعال بودند و در تمام راهپیمایی­ها شرکت می­کردند و تنها یک راهپیمایی بود که ایشان نرفت و آن، روزی بود که به شدّت تب و لرز کرده بود و نمی­توانست از جایش بلند بشود و به خاطر همین هم خیلی ناراحت بود که نتوانسته بود که در راهپیمایی شرکت کند و همین طور در نماز جمعه­ها همیشه شرکت می­کرد. زمان آزادسازی خرمشهر ایشان خیلی خوشحال بودند که شیرینی خریدند و به من گفتند که بین همسایه­ها تقسیم کن و میان همسایه­ها یکی از دوستانش بود که با ایشان بودند و در هیأت­ها و در جبهه، که سه روز بود شهید شده بودند و من گفتم که خجالت می­کشم شیرینی در خانۀ ایشان ببرم، ولی او گفت که نه شیرینی را ببر، آنها خوشحال می­شوند چون شهید آنها هم در آزادی خرمشهر سهیم بود. ایشان زمان قبل از جنگ یکی دو بار تا پای مرگ رفته بودند امّا قسمت نبوده که عمرشان تمام بشود و به عبارتی ایشان واقعا لیاقت شهادت را داشتند و حتی بعضی وقتها به من ایشان می­گفتم که من زودتر از تو می­میرم و بچه­هایم بی­مادر می­شوند. می­گفت: پس تو رو خدا زودتر برایم برو خواستگاری تا یک سر و سامانی بگیرم بعد برو. و من می­گفتم: عجب رویی داری به خدا.

ایشان یک روز داشتند توی جاده با موتور می­آمدند که یک ماشین با سرعت زیاد به ایشان نزدیک می­شده که ماشین هم از این ماشینهای باری بوده که حالا نمی­دانم سرپیچ بوده و چطور می­شود این موتورش تماما می­رود زیر ماشین باری و خودش چند متر آن طرف­تر پرت می­شود ولی هیچ طوریش نشده بود وقتی که خانه آمد، من به  ایشان گفتم که موتورت کجاست؟ گفت: خراب بود گذاشتمش مکانیکی و بعد گفت که کیفم را آن جا، جا گذاشتم و رفت آنجا و موتورش را آورد.

یکی از همسایه­های خواهر شهید وضع مالی خوبی نداشتند و دخترش قرار بود که ازدواج کند و پدر نداشت. همسایه به خواهر شهید گفته بود که شما که برادرت کار خیر می­کند ببین می­توانی با او صحبت کنی یک کاری برای دختر من انجام بدهد تا بتواند جهیزیه­اش را جور کنم. ایشان آمده بودند و از تمام کسانی که می­شناختند و خیّر بودند کمک می­گیرند و به نحوی جهیزیه دختر را جور می­کنند که حتی یک دختری که پدر داشت نمی­توانست همچین جهیزیه­ای بخرد و فقط یک گاز کم داشت که خودش می­خرد و جهزیه­اش را تمام و کمال برای دختر جور می­کند.